2827189
2827190
Η μέθοδος της Ρεφλεξολογίας έχει τις ρίζες της στους αρχαίους πολιτισμούς. Η παρατήρηση και η σχέση των φυσικών στοιχείων με τον άνθρωπο έγινε αντιληπτή από τις αρχές της ύπαρξής του.
Τα πόδια λόγω της θέσης τους στο ανθρώπινο σώμα έχουν το πλεονέκτημα της άμεσης επαφής και επικοινωνίας με ένα από τα βασικά φυσικά στοιχεία, τη Γη. Με αυτή τη βασική ιδιότητα απέκτησαν αμέσως ιδιαίτερο σεβασμό. Κάποιοι αρχαίοι πολιτισμοί έδιναν μεγάλη σημασία στην καλή κατάσταση και περιποίηση των πελμάτων.
Η ενασχόληση αυτή και το φυσικό ένστικτο του ανθρώπου άρχισαν να οδηγούν σε κάποιες παρατηρήσεις που συνέδεαν τα πέλματα με τη διατήρηση της καλής υγείας και αυτοθεραπείας όλου του σώματος.
Οι πρώτες αρχαιολογικές αναφορές στην Ρεφλεξολογία γίνονται στις ανασκαφές στην πυραμίδα του Άνκχαμορ, τοποθεσία Σάκκαρα, όπου μια τοιχογραφία απεικονίζει θεραπευτές να κάνουν μαλάξεις σε πέλματα ασθενών. Ο διάλογος που απεικονίζεται έχει ως εξής:
"Κάνε με καλά χωρίς να με πονέσεις".
"Θα πράξω κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να με παινέψεις!"
Στην Αίγυπτο, την Αραβία, την Ινδία γύρω στο 3000 π.Χ έχουμε τοιχογραφίες σε τάφους όπου απεικονίζονται μαλάξεις και χειρισμοί στα πέλματα που θυμίζουν έντονα τους χειρισμούς αλλά και την εφαρμογή της σύγχρονης Ρεφλεξολογίας.
Στο βιβλίο του Κίτρινου Αυτοκράτορα (1000 π.χ.) υπάρχει κεφάλαιο στη "Μέθοδο εξέτασης μέσω του ποδιού" και είναι η αρχή καταγεγραμμένων συζητήσεων της σύνδεσης της ζωτικής ενέργειας με σημεία και περιοχές στο πόδι.
Το 790 μ.Χ. βρέθηκε στο ναό του Δασκάλου της Ιατρικής “Medicine Teacher”, στη Νάρα της Ιαπωνίας, τα πόδια του Βούδα με σανσκριτικά σύμβολα.
Γενικότερα, ρεφλεξολογικά σύμβολα πιστεύεται να έχουν καταγραφεί στα πόδια αγαλμάτων του Βούδα στην Ινδία και μετά στην Κίνα.
Στην Ινδία πίστευαν ότι η αρμονία ολόκληρου του Σύμπαντος συμβολιζόταν στα πόδια.
Από την αρχαία Ελλάδα σώζονται ως τις μέρες μας διάφορα αρχαία κείμενα, αλλά και αρχαιολογικά ευρήματα που απεικονίζουν ανάλογες θεραπείες, όπως μαρτυρεί παράσταση αττικού ερυθρόμορφου αγγείου που παριστάνει τον αθλητή Ιπποδέμοντα να δέχεται μαλάξεις στα πόδια από το δούλο Τρανίωνα.
Την περίοδο του Μεσαίωνα υπάρχει μια φανατισμένη προσπάθεια απόρριψης της αρχαίας γνώσης. Οι γνώσεις αυτές διώκονται και τελικώς χάνονται. Στοιχεία τους επιβιώνουν στις τεχνικές των Πρακτικών Ιατρών και στις παραδόσεις κάποιων οικογενειών.
Τους επόμενους αιώνες οι αναφορές στη ρεφλεξολογία είναι ελάχιστες. Στη Δυτική Ευρώπη, το 1532, ο Δρ. Ατάτις και ο Δρ. Αντάμους γράφουν το πρώτο βιβλίο που αναφέρεται στις ζώνες του σώματος.
Μεμονωμένοι ιατροί, το 19ο αιώνα, κάνουν τις πρώτες διατυπώσεις για την αυτοθεραπεία του ανθρώπινου οργανισμού μέσω «ζωνών» και «αντανακλαστικών σημείων». Συγγράφουν κάποια βιβλία πιεσοθεραπείας βασισμένα στις πρακτικές τους μελέτες. Η προσπάθεια αυτή αρχίζει να βρίσκει ανταπόκριση και η αρχαία αυτή τέχνη φαίνεται να αναβιώνει μετά από τόσους αιώνες.
Η Σύγχρονη Ρεφλεξολογία ουσιαστικά δημιουργήθηκε τον 20ο αιώνα. Βασίζεται στη θεμελίωση της ζωνοθεραπείας από το Δρ. Ουίλιαμ Φιτζέραλντ (William Fitzgerald). Το 1917 εκδίδει βιβλίο με τίτλο "Ανακουφίστε τον πόνο στο σπίτι".
Έπειτα η Αμερικανίδα φυσιοθεραπεύτρια Γιουνίς Ίνγκαμ (Eunice Ingham) ξεκίνησε να αναπτύσσει τη θεωρία της “Ρεφλεξολογίας του άκρου πόδα”. Το 1938 εκδίδει τις συγκεντρωμένες εμπειρίες της από τη μέθοδο στο βιβλίο “Ιστορίες που έχουν να πουν τα πόδια” και ακολούθησε το “Ιστορίες που έχουν πει τα πόδια”. Θεωρείται η μητέρα της σύγχρονης ρεφλεξολογίας.
Η συνεισφορά της Ίνγκαμ στη σημερινή ρεφλεξολογία είναι:
• Αναγνώρισε τα πόδια ως την καλύτερη περιοχή διέγερσης λόγω της θέσης τους στη βάση των κάθετων ζωνών.
• Χαρτογράφησε τα πόδια με λεπτομέρεια δημιουργώντας τον πρώτο αντανακλαστικό χάρτη.
• Πρόσθεσε την τεχνική "ποικίλης και εναλλακτικής πίεσης" στην προηγούμενη που ήταν "συνεχόμενη και στατική".
2827186